Stuurloos bootje

Ik zie de pijn in haar ogen. De pijn die het haar doet om haar moeder zo te zien en te weten dat er niets is wat ze kan doen om het beter voor haar moeder te maken. Terwijl ze àlles geeft wat ze kan. Haar moeder woont sinds enige tijd in dit kleinschalig woonproject voor mensen met dementie: ontworteld uit haar vertrouwde woonplaats in het zuiden van het land om hier alle zorg te krijgen die ze nodig heeft, bij deze dochter in de buurt. Moeder heeft veel pijn en voelt geregeld de leegheid van haar bestaan. “wat doe ik hier nog? Moet ik niet terug naar huis? De kinderen komen wel, maar die hebben ook een eigen leven en hier heb ik helemaal niemand”. Dit raakt haar dochter diep, ik zie het gebeuren. Als mantelzorger heb je het heel zwaar op deze momenten. Met al je liefde en je hele hebben en houden heb je je er in gestort. Om te zorgen dat je moeder goed verzorgd wordt op een fijne plek, die je met zorg uitgezocht hebt. Maar het dementie proces van je moeder is van haar en daar kun jij niets in veranderen: dit pad moet ze zelf bewandelen en dragen en jij staat er soms hulpeloos bij. Zoals op dit moment met deze dochter…. Hoe kun je als liefdevolle mantelzorger blíjven zorgen, regelen, overleggen, dragen, zonder jezelf te verliezen? Want dit is de allergrootste valkuil: je stort je er in met alle liefde, maar je kunt niet voorzien hoelang dit nog duurt. En je geeft en geeft en geeft tot je jezelf leeggegeven hebt. En wat blijft er dan van jou over? Wanneer komt het besef dat je óók voor jezelf moet zorgen om dit vol te blijven houden? Naast mensen met dementie zie ik veel mantelzorgers in mijn praktijk die òp zijn, leeggegeven. Bij 8% van de mantelzorgers komt depressie voor en dat zie ik gebeuren. Bij mij op de bank mogen ze even, los van hun moeder, liggen, ontspannen, opladen om deze zware taak te kunnen blijven dragen. Voordat het te laat is. Je bent van harte welkom!