Context

Hij is 66 jaar en woont op de afdeling Jong Dementerenden in een verpleeghuis. Hij zou eigenlijk naar zijn pensioen toe moeten werken maar de ziekte van Parkinson en Dementie steken hier een stokje voor.

In zijn praten hoor ik ook af en toe zijn “werken naar zijn pensioen toe” langskomen, maar het is anders gelopen voor hem.


Ik ga naast hem zitten op zijn bank en we kijken samen naar buiten. Hoewel…hij kijkt niet ver, hij is op zoek. Op zoek naar de context; de context van zijn woonomgeving, van zijn lichaam en van zijn leven. Hij is het kwijt en daar wordt hij onzeker en angstig van.

Geluiden kan hij niet plaatsen en bij te veel geluiden raakt hij in de stress. Hij weet niet meer hoe zijn lichaam werkt; ik zie het aan de manier hoe hij naar zijn handen kijkt en probeert hier nog iets mee te doen. Waar ben ik en waar houd ik op?

Ik zie hem zoeken met zijn ogen en uiteindelijk landt hij in mijn ogen. Daar zie ik het: de grote vraag waar hij is, waar zijn leven is en wat hij te doen heeft.

Bij mijn aanraking raakt hij langzaam in een diepe ontspanning. Hij zakt onderuit en legt zijn hoofd op mijn schouder. Even is hij veilig. Even heeft hij weer een context. Hopelijk kan hij na mijn behandeling weer even verder, weer éven wetend waar hij is.


Naast mijn behandeling Cranio geef ik ook workshops voor verzorgenden en mantelzorgers. Wat gebeurt er bij dementie? Hoe werkt het stress systeem van iemand met dementie en hoe kun je ècht contact maken?

Interesse? Neem contact met mij op en we kunnen kijken wat voor jouw afdeling of jouw familie passend is.

Naar binnen

16 oktober 2025
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.