Heel bijzonder
2020 was niet raar, 2020 was gewoon héél bijzonder…. (vrij naar Juf Ank van de Luizenmoeder). Ik hoor zoveel mensen het woord “raar” zeggen dat ik het bij deze maar eens ombuig: bijzonder dus.
Want ondanks dat ik mijn praktijk 7 + 3 weken dicht had, draaide ik beter dan ooit!
Hoe dat kwam? Ik vond in de eerste lockdown een ondernemerscoach die me heel duidelijk maakte dat ik van mijn luie stoel af moest en één van haar lessen was, dat ik één ideale klant moest kiezen. Oké; dat was niet moeilijk. Een ideale klant is iemand waar je blij van wordt en waar je vol passie en liefde over kan vertellen. Waar je eigenlijk je hele praktijk mee wil vullen. En ja, dan kom ik dus uit bij mensen met dementie; beginfase, maar vooral ook de laatste fase.
En wat gebeurt er als je een keuze maakt en ergens voor gaat staan? Dan trekt dit ook heel veel andere mensen aan. Mensen die het mooi vinden dat ik met mensen met dementie werk, mensen die door mijn visie graag bij mij komen met hùn problemen, met hùn spanning en stress.
En uitgerekend in deze flow gingen de verpleeghuizen dicht. Geen toegang meer tot mijn geliefde doelgroep. En wat nu? Verleg je doelgroep. En waar zijn er héél veel mensen van? Mensen die heel veel last hebben van stress en spanning door Corona: doordat ze in de zorg werken, doordat ze ziek zijn (geweest), doordat ze thuis moeten werken, doordat ze niet meer aangeraakt worden, doordat ze zich zorgen maken over de toekomst…. En daar zijn heel veel mensen van.
En nu zit ik wéér in lockdown en probeer contact te houden met mijn patiënten, zoals ik dat ik de eerste lockdown ook deed. Maar nu weet ik wat ik kan doen en verwachten als ik weer open mag: al die mensen welkom heten in mijn praktijk die last hebben van stress en spanning en met die met meer rust en ontspanning aan 2021 willen beginnen. Een jaar dat niet normaal wordt, maar wel héél bijzonder!
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
