Heel bijzonder
2020 was niet raar, 2020 was gewoon héél bijzonder…. (vrij naar Juf Ank van de Luizenmoeder). Ik hoor zoveel mensen het woord “raar” zeggen dat ik het bij deze maar eens ombuig: bijzonder dus.
Want ondanks dat ik mijn praktijk 7 + 3 weken dicht had, draaide ik beter dan ooit!
Hoe dat kwam? Ik vond in de eerste lockdown een ondernemerscoach die me heel duidelijk maakte dat ik van mijn luie stoel af moest en één van haar lessen was, dat ik één ideale klant moest kiezen. Oké; dat was niet moeilijk. Een ideale klant is iemand waar je blij van wordt en waar je vol passie en liefde over kan vertellen. Waar je eigenlijk je hele praktijk mee wil vullen. En ja, dan kom ik dus uit bij mensen met dementie; beginfase, maar vooral ook de laatste fase.
En wat gebeurt er als je een keuze maakt en ergens voor gaat staan? Dan trekt dit ook heel veel andere mensen aan. Mensen die het mooi vinden dat ik met mensen met dementie werk, mensen die door mijn visie graag bij mij komen met hùn problemen, met hùn spanning en stress.
En uitgerekend in deze flow gingen de verpleeghuizen dicht. Geen toegang meer tot mijn geliefde doelgroep. En wat nu? Verleg je doelgroep. En waar zijn er héél veel mensen van? Mensen die heel veel last hebben van stress en spanning door Corona: doordat ze in de zorg werken, doordat ze ziek zijn (geweest), doordat ze thuis moeten werken, doordat ze niet meer aangeraakt worden, doordat ze zich zorgen maken over de toekomst…. En daar zijn heel veel mensen van.
En nu zit ik wéér in lockdown en probeer contact te houden met mijn patiënten, zoals ik dat ik de eerste lockdown ook deed. Maar nu weet ik wat ik kan doen en verwachten als ik weer open mag: al die mensen welkom heten in mijn praktijk die last hebben van stress en spanning en met die met meer rust en ontspanning aan 2021 willen beginnen. Een jaar dat niet normaal wordt, maar wel héél bijzonder!
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
