Eigen Wijze
Als ik gevraagd wordt om te helpen en ondersteunen bij iemand met dementie is dat meestal een dochter. Zij zorgt voor haar moeder, ziet haar onrust en spanning en gunt haar rust. Ze gaat op zoek naar hulp en komt bij mij uit.
Het verhaal van de dochter is niet altijd het verhaal van de moeder; haar moeder volgt in haar dementie proces haar eigen weg. Het naar binnen keren, steeds meer naar het verleden toe en verwerken van haar opgeslagen emoties. Haar dochter gunt haar daar rust bij, mijn begeleiding om haar laatste stuk ontspannen te mogen gaan en dingen voor haar dood op te mogen ruimen.
Zij kent het verhaal van haar moeder; haar zware leven, haar trauma’s en haar worstelingen. Hoe fijn zou het zijn als ze dat allemaal opruimt en geniet van haar laatste fase.
Maar soms is dat niet wat er nodig is; zoals ik al eerder zij: ik heb geen haaknaald. Ik kan er alleen zijn ter ondersteuning, als getuige. Als moeder het wilt en nodig heeft kan ik helpen met ontspannen en loslaten. En af en toe doet iemand dat zelf. Misschien hebben ze een zeer effectieve muur om hun ellende van vroeger gebouwd of doen ze het op hun eigen manier, soms dwars door alle nare emoties heen.
Ik ben er dan wel om de dochter te ondersteunen en haar uit te leggen dat haar moeder het op haar eigen manier doet en misschien de ellende niet zo ervaart in haar dementie als zij.
Natuurlijk kijk ik of er een ingang bij moeder is, maar zo niet , dan laat ik haar haar eigen wijze gang gaan.
Haar dochter gun ik ook haar eigen pad om haar moeder los te laten en misschien is mijn hulp bij haar wel nodig en gewenst. Ook de dochter is van harte welkom in mijn praktijk.
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
