Eigen Wijze
Als ik gevraagd wordt om te helpen en ondersteunen bij iemand met dementie is dat meestal een dochter. Zij zorgt voor haar moeder, ziet haar onrust en spanning en gunt haar rust. Ze gaat op zoek naar hulp en komt bij mij uit.
Het verhaal van de dochter is niet altijd het verhaal van de moeder; haar moeder volgt in haar dementie proces haar eigen weg. Het naar binnen keren, steeds meer naar het verleden toe en verwerken van haar opgeslagen emoties. Haar dochter gunt haar daar rust bij, mijn begeleiding om haar laatste stuk ontspannen te mogen gaan en dingen voor haar dood op te mogen ruimen.
Zij kent het verhaal van haar moeder; haar zware leven, haar trauma’s en haar worstelingen. Hoe fijn zou het zijn als ze dat allemaal opruimt en geniet van haar laatste fase.
Maar soms is dat niet wat er nodig is; zoals ik al eerder zij: ik heb geen haaknaald. Ik kan er alleen zijn ter ondersteuning, als getuige. Als moeder het wilt en nodig heeft kan ik helpen met ontspannen en loslaten. En af en toe doet iemand dat zelf. Misschien hebben ze een zeer effectieve muur om hun ellende van vroeger gebouwd of doen ze het op hun eigen manier, soms dwars door alle nare emoties heen.
Ik ben er dan wel om de dochter te ondersteunen en haar uit te leggen dat haar moeder het op haar eigen manier doet en misschien de ellende niet zo ervaart in haar dementie als zij.
Natuurlijk kijk ik of er een ingang bij moeder is, maar zo niet , dan laat ik haar haar eigen wijze gang gaan.
Haar dochter gun ik ook haar eigen pad om haar moeder los te laten en misschien is mijn hulp bij haar wel nodig en gewenst. Ook de dochter is van harte welkom in mijn praktijk.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
