Ondragelijk?
Een paar jaar geleden had ik een hele mooie flyer, vond ik zelf. Er stond onder andere op dat mijn behandeling Cranio heel goed hielp tegen dementie. Je voelt ‘m al: meerdere mensen vroegen me of Cranio dementie kon genezen. Ga dat maar eens uitleggen….
Wat ik ondertussen geleerd heb, is dat ik zeg dat ik mensen met dementie hèlp in hun proces. Dat ik hèlp en ondersteun in hun stress en onrust die deze ziekte met zich meebrengt. Want niets helpt tégen dementie tot op de dag vandaag.
Maar waar ik heel slecht tegen kan, is dat de algehele mening is dat dementie een “ondragelijk lijden” is waar niets mee te doen is.
Daar ben ik het dus niet mee eens. Ik heb in de afgelopen 11 jaar heel veel mensen met dementie ontmoet en “in mijn handen” gehad en zelden zag ik ondragelijk lijden.
Het ondragelijk lijden zit in de mensen er om heen; de familie, de partner, de kinderen….Zij zien hun dierbare veranderen, haar ego verliezen, verzachten of soms ook verharden. De persoon die ze was is weg en dat is vaak ondragelijk. Voor diegene met dementie is dat anders: door het loslaten van je ego en opruimen van oude, onverwerkte emoties kun je weer contact maken met wie je wezenlijk bent. En misschien is dat wel iemand die je héél lang niet geweest bent. Die de mensen om je heen helemaal niet kennen. Die je zelf niet eens meer kent. En in contact met die Zelf, is het niet ondragelijk, maar vaak ook thuiskomen. Als je als omstander, of ik als therapeut, contact kunt maken met die Zelf, zie je veel moois ontstaan: verbinding, zachtheid, genieten, Zijn.
Voor het zover is, is er een lange weg te gaan: eerst de stress van de diagnose, dan stapje voor stapje verder loslaten en in het begin is dat echt wel ondragelijk. Dat je voelt en weet dat je dingen vergeet, dat je de controle verliest; dat is heel stressvol. Pas later in het proces, wanneer je je controle over je hoofd kwijt bent, kun je gaan opruimen. En opruimen. En opruimen. En hierna kom je bij jezelf.
Gedurende deze weg kan ik begeleiden, ondersteunen, getuigen. Je de weg wijzen. En er is niets dat je niet kunt dragen; je mag het juist loslaten…
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
