Hoezo, controle kwijt?
Controle verlies was niet het eerste wat er in me opkwam toen ik met deze kordate mevrouw mocht werken. Al heel ver in haar dementie proces, maar toch alle touwtjes in handen, heel bijzonder.
Ze had veel meegemaakt; afschuwelijke dingen die in haar jeugd het daglicht niet konden verdragen en dus stopte ze het weg, heel diep. Ze nam controle over haar leven en ging verder. Ze trouwde, kreeg kinderen en zorgde voor iedereen om haar heen.
Totdat… Haar geheugen en haar handelen haar een beetje in de steek begonnen te laten. Ze voelde dat dingen haar ontglipte. Ook toen nam ze de controle: ze vertelde haar kinderen haar grote geheim: wat er in haar jeugd was gebeurd en de gevolgen hiervan. Haar kinderen waren geschokt en verward; wie was hun moeder al die tijd geweest?
Maar moeder ging door: zachtjes gleed ze verder in haar dementie proces. Hier verwerkte ze al haar emoties over deze nare herinneringen. Verdriet, angst en vooral boosheid kwamen langs.
En ik mocht haar helpen hierbij. Door haar lichaam te ontspannen maakte ik ruimte voor deze emoties en konden ze er uit. Voor haar medebewoners en verzorging was dit niet altijd makkelijk; zoveel boosheid en onderliggende angst geeft veel onrust in een huiskamer.
De liefdevolle verzorging gaf haar iets om handen; iets wat ze haar hele leven al gedaan had en wat haar hielp: zorgen voor anderen. Zo bleef ze toch controle houden. Ik zie haar nog zo voor me: ze commandeerde iedereen alle kanten op, terwijl ze liep te stofzuigen! En ook mij dirigeerde ze geregeld: zij bepaalde wanneer de behandeling startte en vooral ook wanneer het klaar was. “Zo, nou moet ik maar weer eens aan de slag”!
Ze hield de controle tot het einde. Zelfs op haar sterfbed hield ze de touwtjes in handen. Op haar manier, maar veel zachter en zonder alle nare emoties.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
