Handoplegger
Hoe doe je dat: Craniosacraal therapie bij iemand met dementie, die opgenomen is in een verpleeghuis? Niet zelden krijg ik deze vraag.
In de opleiding leerde ik dat je je patiënt op zijn rug op de behandelbank laat liggen en met je handen een 10-stappenprotocol doorloopt: je begint aan de voeten en eindigt in het hoofd.
Ik had al snel door dat deze kwetsbare doelgroep zich niet op een behandelbank liet leggen; dit leverde veel te veel stress en soms ook zelfs paniek op! Maar hoe doorloop je een 10-stappenplan als iemand in een stoel of rolstoel zit? Nou; niet!
Een mooi voorbeeld is een lieve mevrouw die ik behandel: zij zit in een volledig aangepaste rolstoel. Haar rug is kromgegroeid door leeftijd en slijtage en ze heeft heel veel ondersteuning nodig om lekker te zitten.
Ik ga altijd op een krukje naast haar zitten en kijk waar ik mijn handen kwijt kan. Eigenlijk zijn dat maar 2 plekken: haar nek en haar buik. En terwijl ik mijn handen daar heb liggen en ik mijn handen met haar lichaam laat versmelten, voelt het of ik haar letterlijk in mijn armen houd. Ik voel me altijd weer een getuige van haar dementie-proces en zij voelt zich door mij even gedragen.
Ze zakt echt ìn mijn handen en ontspant helemaal; ruimte voor haar en ruimte voor adem.
Wat er van binnen gebeurt is aan de buitenkant niet goed te zien; ik ben door verzorgenden wel eens “de handoplegger” genoemd. Ik heb 2 handen op iemand liggen en verder…?
Gelukkig kan ik altijd uitleggen dat alles gebeurt van binnen, in haar: ik verbind me met haar en voel wat ze doet en wat er nodig is. Daar help ik haar bij.
Als ik klaar ben, hebben we altijd lang oogcontact; haar dankjewel. Ze kan weer verder op haar pad dat dementie heet.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
