Ik denk nog vaak aan mijn allereerste patiënt met dementie
Ik werd door de verpleeghuisarts gevraagd te komen kijken naar een mevrouw die met haar arm klem had gezeten in haar luchtmatras. Ik was nog even verward of ze me als fysiotherapeute vroeg of als Cranio therapeute, maar nee; het was toch echt de bedoeling dat ik Craniosacraal kwam kijken.
Nou had ik in het verleden wel ervaring met mensen met dementie, zowel professioneel als persoonlijk en ik wist hoeveel affiniteit ik met deze groep mensen heb.
Toen ik bij deze mevrouw kwam zag ik een oude dame in bed liggen, goed ondersteund in allerlei kussens. Ik zag ook direct dat ze haar rechterarm volledig negeerde; die had ze niet meer.
Ik maakte contact met haar en haar lichaam en ik merkte al snel dat ik ècht contact met haar kon maken door haar fysiek aan te raken!
Ze draaide haar hoofd en keek me aan; recht in de ogen. Daar was ze dus. Ik keek in haar ziel en zij in de mijne. Dat is wat ik in de 10 jaar daarna altijd zag bij alle mensen met dementie die ik behandeld heb: direct contact van ziel tot ziel en deze mevrouw was de eerste.
Na een half uur kon ze ook haar arm weer zien en leek verbaasd te zijn dat die arm er nog was; zo ze was weer een beetje meer heel.
In de maanden erna heb ik haar iedere 3 weken behandeld en was haar lichaam weer één. Wat ik van deze eerste patiënt leerde was dat er bij dementie van alles verdwijnt, maar vooral zoveel overblijft.
Het ego verdwijnt, het geheugen verdwijnt gedeeltelijk, maar het lichaam blijft, intuïtie blijft, emoties blijven, het voelen blijft en vooral ook ; de ziel blijft.
Oude overtuigingen, patronen, oordelen verdwijnen en oude herinneringen en bijbehorende emoties komen naar boven en kunnen worden opgeruimd. Wat overblijft is diegene die je was toen je geboren werd.
Ook de dochter van deze mevrouw kon ik helpen, doordat ik voelde wat er in haar moeder gebeurde. Dit was voor haar heel helpend; ze kon uiteindelijk zien dat haar moeder, die haar hele leven zo hard had gewerkt, in deze laatste fase nog zo kon genieten. Dat ze de nare dingen in haar leven achter zich kon laten en kon Zijn.
Ik heb haar en haar moeder begeleid tot het einde. Enkele jaren geleden is ze overleden; in alle rust en vrede.
Ik heb afscheid genomen aan haar graf en haar bedankt voor wat ze me geleerd heeft. Ik heb dit meegenomen in de honderden behandelingen van mensen met dementie na haar.Maar zij was de allereerste…
Wil je meer informatie over wat Cranio kan doen bij dementie? Of wil je mijn blogs via de mail ontvangen? Laat het me weten: jannekeborghans@planet.nl
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
