Zuster kunt u me nog eens zegenen?
Ik kijk haar nog eens aan; bedoelt ze mij? Ja hoor, ze kijkt me aan en vraagt het nog eens.
Ik heb haar zojuist behandeld; mensen met dementie behandel ik meestal in hun stoel en leg dan mijn handen waar ik ze kwijt kan. Vaak is dat op hun rug en op hun buik. Maar soms voel ik dat hun hoofd heel strak staat en behandel ik het hoofd. Zo ook bij deze lieve oude dame bij wie ik haar hoofd heb behandeld en wat voor haar voelde als een zegening: Wat een mooi beroep heb ik toch.
Deze mevrouw heb ik meerdere jaren behandeld en bij haar zag ik altijd goed hoe mensen in een vergevorderd stadium van dementie schipperen tussen deze wereld en de wereld hierna.
Soms was ze erg hier: ze probeerde te lopen, at veel en was erg aanwezig. Andere keren was ze erg in zichzelf gekeerd en leek ze al een beetje op een andere plek; ze leek een beetje te vervagen…
Zo gauw ze dit zelf in de gaten had, kwam ze direct in actie: eten, lopen, praten, want wat was ze bang voor de dood!
In een gesprek met haar vertelde ze dat haar ouders in de hemel waren, maar op mijn vraag of zij daar dan ook ooit heen ging, zei ze vol overtuiging: “O nee, ik niet!”. Wat daar achter zat weet ik nog steeds niet, maar hoe groot moet haar angst geweest zijn om zo overtuigd te zijn dat je niet in de hemel komt.
Met ons hoofd lossen we onverwerkte emoties over herinneringen van vroeger niet op, maar met ons lijf kan dat wel. Dat is wat ik bij deze mevrouw zag, want ondanks dat zij niet meer wist waar deze angst over ging, kon ze het na verloop van tijd wel loslaten. Haar angst zat opgeslagen in haar lijf en door de ontspanning van Cranio kon het uiteindelijk losgelaten worden.
Dit is keer op keer voor mij wat dementie ook is: emoties die jarenlang, een leven lang, onder de pet zijn gehouden eindelijk kunnen doorvoelen en loslaten. Maar omdat de controle zo stevig is geweest, wordt het hoofd uitgeschakeld en neemt het lichaam het over. En met Cranio kun je dit proces ondersteunen.
Bij deze lieve mevrouw duurde het lang; de beweging heen en weer over de grens heeft ze lang volgehouden. Uiteindelijk heeft haar lichaam ingegrepen: ze viel, brak haar heup en eindelijk mocht en kon ze gaan.
Ik denk nog vaak aan haar en hoe ze bijna devoot tegen me zei: “kunt u me nog eens zegenen?” ik heb het met liefde nog eens gedaan.
Wil je meer informatie over Cranio bij dementie of specifiek weten of dit iets voor jouw moeder of vader met dementie is? Je kunt me mailen (jannekeborghans@planet.nl ) en bellen ( 06-18715763) en ik geef je graag meer informatie of kijk met je mee.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
