Zuster kunt u me nog eens zegenen?
Ik kijk haar nog eens aan; bedoelt ze mij? Ja hoor, ze kijkt me aan en vraagt het nog eens.
Ik heb haar zojuist behandeld; mensen met dementie behandel ik meestal in hun stoel en leg dan mijn handen waar ik ze kwijt kan. Vaak is dat op hun rug en op hun buik. Maar soms voel ik dat hun hoofd heel strak staat en behandel ik het hoofd. Zo ook bij deze lieve oude dame bij wie ik haar hoofd heb behandeld en wat voor haar voelde als een zegening: Wat een mooi beroep heb ik toch.
Deze mevrouw heb ik meerdere jaren behandeld en bij haar zag ik altijd goed hoe mensen in een vergevorderd stadium van dementie schipperen tussen deze wereld en de wereld hierna.
Soms was ze erg hier: ze probeerde te lopen, at veel en was erg aanwezig. Andere keren was ze erg in zichzelf gekeerd en leek ze al een beetje op een andere plek; ze leek een beetje te vervagen…
Zo gauw ze dit zelf in de gaten had, kwam ze direct in actie: eten, lopen, praten, want wat was ze bang voor de dood!
In een gesprek met haar vertelde ze dat haar ouders in de hemel waren, maar op mijn vraag of zij daar dan ook ooit heen ging, zei ze vol overtuiging: “O nee, ik niet!”. Wat daar achter zat weet ik nog steeds niet, maar hoe groot moet haar angst geweest zijn om zo overtuigd te zijn dat je niet in de hemel komt.
Met ons hoofd lossen we onverwerkte emoties over herinneringen van vroeger niet op, maar met ons lijf kan dat wel. Dat is wat ik bij deze mevrouw zag, want ondanks dat zij niet meer wist waar deze angst over ging, kon ze het na verloop van tijd wel loslaten. Haar angst zat opgeslagen in haar lijf en door de ontspanning van Cranio kon het uiteindelijk losgelaten worden.
Dit is keer op keer voor mij wat dementie ook is: emoties die jarenlang, een leven lang, onder de pet zijn gehouden eindelijk kunnen doorvoelen en loslaten. Maar omdat de controle zo stevig is geweest, wordt het hoofd uitgeschakeld en neemt het lichaam het over. En met Cranio kun je dit proces ondersteunen.
Bij deze lieve mevrouw duurde het lang; de beweging heen en weer over de grens heeft ze lang volgehouden. Uiteindelijk heeft haar lichaam ingegrepen: ze viel, brak haar heup en eindelijk mocht en kon ze gaan.
Ik denk nog vaak aan haar en hoe ze bijna devoot tegen me zei: “kunt u me nog eens zegenen?” ik heb het met liefde nog eens gedaan.
Wil je meer informatie over Cranio bij dementie of specifiek weten of dit iets voor jouw moeder of vader met dementie is? Je kunt me mailen (jannekeborghans@planet.nl ) en bellen ( 06-18715763) en ik geef je graag meer informatie of kijk met je mee.
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
