Leeggegeven

Ik zie de pijn in haar ogen. De pijn die het haar doet om haar moeder zo te zien en te weten dat er niets is wat ze kan doen om het beter voor haar moeder te maken.

Terwijl ze àlles geeft wat ze kan.

 

Haar moeder woont sinds enige tijd in dit kleinschalig woonproject voor mensen met dementie: ontworteld uit haar vertrouwde woonplaats in het zuiden van het land om hier alle zorg te krijgen die ze nodig heeft, bij deze dochter in de buurt.

Moeder heeft veel pijn en voelt geregeld de leegheid van haar bestaan. “wat doe ik hier nog? Moet ik niet terug naar huis? De kinderen komen wel, maar die hebben ook een eigen leven en hier heb ik helemaal niemand”.

Dit raakt haar dochter diep, ik zie het gebeuren. Als mantelzorger heb je het heel zwaar op deze momenten.

Met al je liefde en je hele hebben en houden heb je je er in gestort. Om te zorgen dat je moeder goed verzorgd wordt op een fijne plek, die je met zorg uitgezocht hebt. Maar het dementie proces van je moeder is van haar en daar kun jij niets in veranderen: dit pad moet ze zelf bewandelen en dragen en jij staat er soms hulpeloos bij.

Zoals op dit moment met deze dochter….

 

Hoe kun je als liefdevolle mantelzorger blíjven zorgen, regelen, overleggen, dragen, zonder jezelf te verliezen? Want dit is de allergrootste valkuil: je stort je er in met alle liefde, maar je kunt niet voorzien hoelang dit nog duurt. En je geeft en geeft en geeft tot je jezelf leeggegeven hebt. En wat blijft er dan van jou over? Wanneer komt het besef dat je óók voor jezelf moet zorgen om dit vol te blijven houden?

 

Naast mensen met dementie zie ik veel mantelzorgers in mijn praktijk die òp zijn, leeggegeven. Bij 8% van de mantelzorgers komt depressie voor en dat zie ik gebeuren.

Bij mij op de bank mogen ze even, los van hun moeder, liggen, ontspannen, opladen om deze zware taak te kunnen blijven dragen. Voordat het te laat is.

Je bent van harte welkom!

Naar binnen

16 oktober 2025
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.