Eenzaam

Ze zit voor het raam in haar schommelstoel; oud en eenzaam.

Een beeld dat je veel ziet bij ouderen in onze maatschappij. Je wordt oud en soms zelfs oer-oud en mensen om je heen vallen weg. Wat er overblijft ben jij. Met je verhalen, met je verdriet en met je eenzaamheid.


Wat we ons niet altijd realiseren is dat mensen met dementie ook eenzaam kunnen zijn. Want hoe ver gevorderd in hun proces ook; het verlies van dierbaren blijft hangen.

Of het een echtgenoot is of een zus, mensen waar ze veel van gehouden hebben en waar ze diep mee verbonden zijn geweest, blijven altijd bij hen. En verlies van deze mensen zit heel diep in hun lichaam.


Dit voel ik ook bij deze lieve mevrouw in haar schommelstoel:

Eerst verloor ze haar man, haar maatje. Voor hem was ze uit een ander land gekomen en nu was hij weg. En hoewel ze vindt dat het zo beter is, dat hij nooit alleen achter had kunnen blijven, is ze iedere dag verdrietig.

Nog niet zo lang geleden overleed haar oudste en beste vriendin. Zij kwam heel vaak langs in het huis waar ze nu woont en deed dan haar haren, nam haar mee naar buiten en sprak met haar over vroeger.


En nu zijn deze 2 dierbare mensen er niet meer. Alleen gelaten in haar schommelstoel wil zij er ook niet meer zijn: waarom nog? Haar kinderen zijn volwassen en haar zus woont veel te ver weg.

Uit het raam springen levert haar hooguit een gebroken been op en in de Waal springen is te ver weg. Zo reëel is haar wens.

Dus blijft ze maar en één keer in de paar weken kom ik bij haar en mag ze bij mij praten over haar gevoel en in de tussentijd ontspan ik haar lichaam.

Het is heel fijn voor haar om deze echte gevoelens uit te mogen spreken zonder oordeel van mij en met mijn onvoorwaardelijke aandacht.

“Wat ben je een fijne zeurpaal”, zegt ze als ik weer ga. Ik vind het een prachtig compliment.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.

Brief aan Mantelzorger

25 september 2024
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
Meer posts