Passie

Ja, ik heb een roeping, een passie, een levensdoel!

Allemaal grote woorden, maar allemaal wel waar. Van jongs af aan heb ik wat met mensen met dementie: ik was altijd al mateloos gefascineerd door deze kwetsbare mensen, maar zag ook altijd hun kracht. Bij alles wat ze door deze ziekte verloren; ze bleven ook héél, diep van binnen.

 

Tegen mensen die zeggen dat mensen met dementie verdwijnen, zeg ik; “kijk eens goed!”

Er verdwijnt veel ja: denkvermogen, geheugen, cognitie en ego. Maar er blijft ook nog zoveel: dat wat deze mens mèns maakt. Zijn intuïtie, zijn gevoel, zijn hart en zijn ziel.

Wat ik altijd zie in het dementie proces is dat mensen zich steeds verder terugtrekken, diep van binnen. En als jij, als medemens, daarbuiten blijft, zie je deze mens niet meer. Maar kijk eens goed! In hun ogen zie je ze toch nog. En als je ze aanraakt voel je ze ook. Soms wat verstopt, maar echt nog wel dáár!


In de afgelopen 15 jaar heb ik dit heel vaak gezien en gevoeld. Als craniosacraal therapeut kom ik veel in zorginstellingen en wordt iedere keer bevestigd: iemand is niet weg.

Er ontstaat een nieuw, ander mens; iemand die leeft in zijn gevoel en in het hier en nu. Kunstenaar in het “zijn in het moment”. Daar waar wij veel geld betalen voor allerlei mindfulness cursussen, leven zij optimaal in het moment. Dat die momenten niet altijd leuk zijn, klopt, maar er zijn ook veel geniet-momenten.

 

In mijn training Dementie die ik 15 & 29 juni 2024 geef neem ik je mee in deze wereld en deel al mijn kennis en ervaringen met je. Om je een ander beeld te geven van dementie en om de mèns met dementie echt te zien.

Ik beloof je: het is een verrijking voor jou en de mens met dementie in je omgeving.

 

Meedoen?

Geef je op vóór 12 juni en verdiep je in de wereld van dementie!
voor meer info en inschrijving: jannekeborghans@planet.nl

Naar binnen

16 oktober 2025
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.