Veiligheid

Soms is alleen Cranio niet genoeg…

Iemand met dementie kan zoveel veiligheid nodig hebben, dat het ene uurtje dat ik er ben, niet genoeg is om die veiligheid ook echt te voelen en dit te laten voortduren.


In de afgelopen jaren heb ik veel mensen in deze onveiligheid gezien: het niet meer weten door de dementie, het omhoog komen van oude emoties bij nare herinneringen van vroeger en een levenlang stress. Dit laatste is een belangrijke oorzaak: als je je leven lang alert hebt moeten zijn op gevaar, dan ben je nooit echt veilig geweest. Een onveilige jeugd, het meemaken van een wereldoorlog, opgroeien in armoede of met angstige ouders. Er zijn vele oorzaken voor zoveel stress.

In hun dementie blijft dit stress systeem aanstaan, alleen; hun hoofd en hun redenering werkt niet meer goed. Ze kunnen geen oplossingen meer bedenken, niet meer bedenken dat het weer voorbij gaat of het herkennen vanuit eerdere situaties en weten dat het oké is. Dat alles is weg en dan blijft de fluitketel maar fluiten!


Het allerbelangrijkste is een veilige omgeving: overzichtelijk en met veilige mensen. Weinig prikkels, maar niet te weinig, een eigen veilige plek, regelmaat, zachtheid en veel bevestiging. Eigenlijk een extern veilig stress systeem.


Voor familie en verzorging is dat niet altijd helder. Daarom geef ik ook graag advies hierin, naast mijn behandeling, in de vorm van workshops. Tips en tricks waardoor iemand zich veiliger kan voelen en daardoor meer rust heeft. Hierdoor ook minder haar of zijn medebewoners triggert en ook daar rust brengt.


Nieuwsgierig? Ik kom graag in jouw team hierover vertellen!

Of heb je vragen over jouw dierbare? Neem gerust contact met me op.

Naar binnen

16 oktober 2025
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.