Aan-, of afwezig?

Ze zit wat te dutten als ik voor mijn behandeling bij haar ga zitten; scheef weggezakt en volledig naar binnen gekeerd. Lijkt het.

Na een poosje van diep ontspannen en ín haar lijf veel loslaten, ligt ze bijna op mijn schoot. Een langslopende verzorgende kijkt vertederd toe en ik zeg: “ja, ze ligt bijna op mijn schoot”. Op dat moment begint ze heel hard te lachen! Hoezo dutten, hoezo naar binnen gekeerd?! Ze is zich al die tijd volledig bewust van wat er om haar heen gebeurd, maar kiest er voor zich afzijdig te houden. Zodat zij voor zichzelf kan zorgen.

Gedurende de behandeling wordt ze steeds alerter en aanwezig en geniet oprecht van de mensen en gebeurtenissen om zich heen. Wat is het heerlijk om haar voluit en vanuit haar diepste wezen te horen lachen!


Toen ik maanden geleden bij haar kwam, was dat wel anders: ze was veel boos, sprak met harde, oordelende stem tegen alles en iedereen en ik kon haar nauwelijks aanraken.

In de loop van de tijd is ze verzacht en lijkt de boosheid opgeruimd; ze is meer ontspannen, meer aanwezig, meer blij en zo meer zichzelf. En naast meer ontspannen is ze ook meer alert.  


Dat zie ik wel eens vaker gedurende mijn behandeling: veel mensen ontspannen en vallen in slaap, maar er zijn ook mensen die juist weer “bij” komen, die van ver weg weer bij zichzelf  komen en zo bereikbaar worden.

Dit is niet alleen voor diegene zelf prettig, maar zeker ook voor de omgeving: kinderen èn verzorgenden. Iemand is weer aanspreekbaar, alerter en ontspannen; hoe fijn is dat om te zien!


Deze lieve mevrouw blijf ik behandelen, maar met een lage frequentie. Om haar dementie proces te blijven volgen en eventuele stress, boosheid of angst te kunnen verminderen. En ik geniet van iedere behandeling; gewoon, omdat zij weer geniet!

Naar binnen

16 oktober 2025
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.