Afstandsbediening
De patiënt die ik misschien wel het langst heb behandeld, staat me natuurlijk nog scherp voor de geest. Haar grootste onrust was haar angst. Als een bang vogeltje liep ze almaar rond en zelfs als ze op een stoel ging zitten, zat ze op het puntje.
Als een constante radar gingen haar ogen door de huiskamer; altijd op zoek naar het gevaar en het liefst zat ze met haar rug naar de muur. Dan kwam het gevaar in ieder geval niet van achteren. Altijd op zoek naar veiligheid, maar deze vond ze nooit.
Totdat ik met haar mocht werken. In het uur dat ik bij haar was, was ze even veilig en heel erg ontspannen. Ze zakte binnen enkele minuten onderuit in haar stoel en zakte zo ook in haar zelf; helemaal ontspannen en in rust. Verzorgenden kwamen vaak kijken, omdat ze gewoon niet konden geloven dat zíj het was! “is dat echt T.?? “.
Ja, ze was het echt en wat genoot ze van dat uurtje. Daarna ging ze direct weer aan de wandel, want haar angst was echt te groot, maar dat uurtje rust had ze gehad.
Pas in de loop van maanden werd haar angst iets minder. Vaak komt er een andere emotie onderuit en dat was bij haar boosheid. Ze werd, door haar angst heen, opeens ook heel fel. Naar medebewoners en soms naar verzorgenden.
Deze gelaagdheid in emoties zie ik bijna altijd: onder de ene emotie komt een volgende uit. Het is net als een ui.
Deze lieve mevrouw werd dus minder angstig en wat bozer. Maar ze bleef haar emoties opruimen in dat uur dat ik er was. Op een gegeven moment had ik zelfs een soort “afstandsbediening”: als ik binnen kwam en ze zag mij, dan zakte ze al direct wat in en begon al te ontspannen. Terwijl ze liep.
Een hele tijd heb ik haar mogen begeleiden. Toen ze op haar sterfbed lag kwam de angst weer terug en vroegen de arts en haar kinderen of ik haar wilde helpen. Ook in deze allerlaatste fase herkende ze me en kon ze ontspannen. Zo kon ze in alle rust en veiligheid gaan.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
