Geen toverstok, maar ook geen haaknaald
Geen therapeut geeft graag toe dat de behandeling soms niet werkt. Ik ook niet. Maar hoe zaligmakend ik Craniosacraal therapie ook vind, het is niet zaligmakend voor iedereen. Soms is het gewoon niet wat iemand nodig heeft.
In deze context herinner ik me nog goed een oudere dame met dementie. Zowel de arts als haar dochter hadden mijn hulp ingeroepen: moeder was zo boos en vooral gedroeg ze zich bijzonder naar tegen haar dochter! Wat meer ontspanning en verzachting was dus wel wenselijk.
Ik kwam de eerste keer bij haar en ging naast haar zitten. Ze keek me achterdochtig aan, maar we kwamen toch in gesprek. Meestal is dit de eerste stap in het contact en kan ik door naar het aanraken en het èchte, lichamelijke, contact.
Lichamelijk contact was oké; ik mocht mijn handen op haar rug en buik leggen, maar vervolgens….liet ze me niet toe in haar binnenwereld. Een uur lang zat ik zo; proberend contact te maken met haar lichaam en zo met haar, maar zij hield me buiten. Ze praatte veel tegen me en was veel bezig met alles om haar heen, maar mij liet ze niet toe.
En nee, ik heb geen haaknaald. Als iemand niet klaar is voor ontspanning, rust en loslaten, dan gebeurt het niet. Ik kan niet pulken aan een stuk waar niet aan gepulkt wil worden. Of waar nog helemaal geen stuk gevoelt wordt.
Soms gebeurt het toch nog na de eerste behandeling, dus behandel ik altijd minimaal 3 keer. Maar bij deze mevrouw was het of ze een harnas om zich had. Ook voor zichzelf.
Ze was er niet klaar voor om haar onverwerkte emoties te doorvoelen en los te laten. Op te ruimen.
Na de 3 behandelingen ben ik gestopt. Ik respecteerde haar keuze om mij (en haar emoties) niet toe te laten.
Nog steeds kom ik haar tegen, na al die jaren, in de huiskamer. Ze zit in haar stoel en kijkt boos. Ik had het haar en haar dochter zo gegund om los te laten, om te verzachten, maar ze koos een andere weg. Ik wens haar het allerbeste.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
