Groepsbehandeling...
Wat me soms gebeurt als ik iemand met dementie behandel, is dat er een ander komt meeliften.
Ik neem degene die ik behandel, als het lukt, mee naar een rustig hoekje, zodat ze wat beter kunnen ontspannen. En zo soms komt er dan een andere bewoner langs; even staan ze dan stil achter mij of naast ons; alsof ze even komen tanken. Even tot rust komen in onze energie van ontspanning.
Maar die ene keer was het wel heel bijzonder…
Die keer lukte het niet om mevrouw naar een rustig plekje te krijgen, omdat ze gingen eten. En omdat ik gewoon dáár werk waar het kan, ging ik naast haar zitten aan tafel.
En terwijl zij haar boterham at, kwam haar lichaam tot rust, zakte ze wat onderuit in haar stoel en ontspande ze.
Toen dit gebeurde voelde ik ineens dat de buurvrouw ook wat onderuit zakte en diep in-, en uitademde. Zij ook?
Ik keek naar de overkant van de tafel en de dame die daar zat, keek me recht aan; ik zag haar verdriet en haar onrust, maar na wat woorden werd ze stil en leek wat te ontspannen.
Zo overzag ik de hele eettafel en eigenlijk was iedereen op haar of zijn manier tot rust gekomen. Er werd gegeten, gefrummeld, gemummeld, maar er was een soort bubbel van rust.
Na een poosje kwam er een verzorgster binnen en vroeg zich heel verbaasd af: “wat is hier aan de hand?”. “Nou ja, zei ik; groepsbehandeling!”.
Hierna heb ik vaker gemerkt, dat als er één iemand in de kamer tot rust komt in mijn behandeling, andere bewoners ook wat ontspannen.
Dit is, mijns inziens, een mooi bij-effect van Cranio ter plekke: wat werkt voor één persoon, werkt soms voor een hele groep.
Ik behandel tegenwoordig vaker aan tafel, op een stoel in de huiskamer, op een bankje in de gang; daar waar het kan. Het mooie is: het kan! Deze mensen voelen direct mijn uitnodiging tot ontspanning en grijpen die dan. Wat is het toch een prachtige doelgroep met heel veel mooie mensen om mee te werken.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
