De diagnose
Lezers van mijn blog krijgen na enkele blogs wellicht het idee dat ik alleen mensen help in hun laatste fase van dementie. Niets is minder waar en daarom deze keer het verhaal van Marga.
Marga is een alleenwonende vrouw van begin 70. Ja, ze woont nog thuis en ook alleen. Een jaar geleden heeft ze de diagnose Alzheimer gekregen. Voor haar geen echte verrassing; meerdere familieleden lijden aan deze ziekte en zelf heeft ze heel lang in de zorg met mensen met dementie gewerkt: ze herkende van alles en weet wat haar te wachten staat.
Maar nu wat anders: hoe moet dat voor haar zijn? Je vergeet steeds dingen, weet niet waar je spullen hebt gelaten, weet niet welke dag het is en bent continu bang dat je afspraken vergeet. Inderdaad; wat een enorme stress moet dat geven!
En dat geeft het ook, daarom komt ze bij mij. Ze staat altijd aan, zegt ze. Heeft meerdere klokken in haar huis staan, zodat ze maar niet vergeet hoe laat het is en dat ze maar niet te laat op afspraken komt. Ze controleert zichzelf de héle dag. Dat, in combinatie met het vooruitzicht op de toekomst, die zij zo goed kent, levert dit een overprikkeld lijf en een doorgedraaid hoofd op.
Bij mij in de praktijk kan ze even een uur liggen, even iets ontspannen. Iets, want loslaten gaat niet in deze controle-draaimolen. Een uur even ontspannen, zodat haar lichaam weer voelt dat die stand er ook nog is en gelegenheid krijgt om te herstellen, doorbloeding te verbeteren, spieren te ontspannen. Heel even ruimte voor haar en haar lichaam.
En als we dit meerdere behandelingen doen, dan blijft de rust en de ontspanning wat langer hangen en kan ze hopelijk de dagen iets beter aan. Dit gun ik haar.
Ik weet dat ik Alzheimer niet kan stoppen of genezen, maar ik kan wel Marga ondersteunen in haar proces. Wat ontspanning bieden aan haar lichaam, een luisterend oor voor haar emoties en 2 handen om haar weer wat te laten voelen naast al het denken.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
