Stervensbegeleiding
Dit weekend is het Allerzielen. Zoals dat ieder jaar bij mij is, herdenk ik alle dierbare mensen die ik in mijn leven mis: mijn vader, mijn schoonmoeder en natuurlijk sinds dit jaar mijn lieve peettante.
Daarnaast denk ik ook aan de mensen die ik afgelopen jaren “professioneel” verloren ben en daarvan zijn er wel wat, vooral in mijn dierbare groep mensen met dementie die ik in de afgelopen 11 jaar mocht helpen.
En, zo heb ik wel vaker gedacht, is mijn behandeling van deze mensen in hun laatste fase van hun dementie èn van hun leven, ook stervensbegeleiding.
Ik ben getuige van hun leven en hun laatste stukje. Van hun emoties die nog gevoeld en gezien moeten worden en die ze daarna los mogen laten.
En hoe meer ze opruimen en loslaten hoe dichter ze bij het moment komen dat ze over kunnen gaan. Ik heb echt geregeld bij iemand gedacht: “die heeft veel oude troep opgeruimd; het voelt al veel lichter in dit lichaam. Ik denk dat ik hier klaar ben”. Zomaar een redelijk onbewuste gedachte, maar meestal gebeurde het dat zo iemand een paar weken later overleed.
Stervensbegeleiding dus. Maar is niet alles wat ik doe met mensen op mijn behandelbank dit? Opruimen van oude, opgepotte emoties. Ontspannen van je lichaam, zodat je dit ook kan en minder stress en pijn (in alle vormen) hebt? Hoe eerder je dit doet in je leven, hoe meer profijt je er van hebt!
Bij mensen met dementie gebeurt dit in hun ziekteproces en met mijn hulp gaat dat beter: in een ontspannen lichaam is het makkelijker loslaten.
Dus mijn gedachten dit weekend zijn ook bij al deze mensen: ieder van hen mocht ik helpen en ieder van hen was voor mij weer een leermeester in loslaten. Dank daarvoor!
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
