Masker
Meneer is een vriendelijke oude heer met goede manieren: Hij houdt de deur netjes voor me open en is altijd beleeft. Hoewel hij niet kan praten, begrijpen we elkaar best. Mijn hulp wordt ingeroepen omdat hij veel loopt en onrustig is.
In eerste instantie zie ik zijn onrust niet; hij gaat rustig zitten en kan ook best ontspannen onder mijn aanraking. Toch voelt het wat vreemd, alsof hij een masker op heeft. Dat hij zich anders voordoet dan hij is…
En dat blijkt: door mijn behandeling wordt hij rustiger en meer ontspannen, maar ook komt hij in diepere lagen van zijn opgeslagen emoties. Deze meneer is een goed voorbeeld hoe de weggestopte emoties als lagen op elkaar in zijn lichaam liggen. In het begin is hij dus vriendelijk en zacht. Na verloop van tijd en verloop van zijn dementie wordt hij bozer en bozer. Met name tegen medebewoners en verzorging. Er is een beerput geopend en ja, dat kan gebeuren tijdens mijn behandeling, maar het gebeurt alleen als iemand er klaar voor is om op te ruimen. Oké, boos dus. Het is belangrijk om hem niet in de steek te laten, om de behandeling voort te zetten en zijn boosheid te kanaliseren, te begeleiden.
Dit gaat goed: de boosheid wordt minder, lijkt te worden opgeruimd.
Wat er onderuit komt is angst, enorme angst en ook hier blijf ik hem verder behandelen. Ik kan hem niet met deze enorme angst laten zitten. Hij schreeuwt het soms zelfs uit van angst; als een soort hard lachen, maar dan heel naar. Ik voel het tot in mijn bot en heb met hem te doen.
Gelukkig duurt die fase niet lang en komt hij ècht bij zijn rust: alles losgelaten, alles opgeruimd.
Hij is niet lang daarna overleden: geen maskers meer, maar zichzelf, zoals hij ooit was in het begin.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
