Deel van een geheel
Een paar dagen geleden werd ik wakker met het bericht op de radio, dat er 9 miljoen euro uitgetrokken werd voor onderzoek naar Alzheimer.
Reden voor een juichstemming, ware het niet dat er bij gezegd werd, dat ze onderzoek gingen doen naar de oorzaak van dementie.
En daar raak je me een beetje kwijt: er is al heel veel onderzoek gedaan naar de oorzaak van dementie, maar er is niet één oorzaak voor dementie! Was het maar zo makkelijk: gewoon één bacterie of één virus dat je kunt aanwijzen en aanpakken en klaar is Kees!
Nee ,Kees is nog lang niet klaar. Onlangs las ik dat er vanuit wetenschappelijke onderzoeken al 70 (!) oorzaken voor dementie zijn! 70!
Oorzaken van dementie hebben ook een overlap met oorzaken van ouderdom, van hart-, en vaatziekten, van chronische stress…. Dus wil je dementie voorkomen of inperken dan moet je aan de slag met al deze facetten van gezondheid: goede voeding, meer bewegen, meer ontspanning en dan heb je nog steeds geen garantie, maar ben je wel op de goede weg.
En dan nog iets, als ik toch bezig ben, dementie is geen ziekte, maar een syndroom van symptomen waar dit zich bij iedereen met de diagnose Dementie anders uit.
Natuurlijk, een beetje houvast is fijn. De indeling van verschillende soorten dementie geeft duidelijkheid en structuur in wat je kunt doen, wat je kunt verwachten en waar de nadruk op ligt.
Maar uiteindelijk gaat het over de mens met dementie, zoals je ook de mens met pijn in zijn knie hebt of de mens met darmklachten: een geheel!
Met Cranio kijk ik altijd naar de mens als geheel: hoofd, hart en ziel. En daar kunnen we helpen; niet alleen bij het deel wat niet meer functioneert bij dementie, maar vooral bij die delen die nog wel functioneren bij dementie!
En ik hoop dat er nog heel veel geld uitgetrokken wordt voor onderzoek naar dementie, maar dan graag in het hele brede veld.
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
