Deel van een geheel
Een paar dagen geleden werd ik wakker met het bericht op de radio, dat er 9 miljoen euro uitgetrokken werd voor onderzoek naar Alzheimer.
Reden voor een juichstemming, ware het niet dat er bij gezegd werd, dat ze onderzoek gingen doen naar de oorzaak van dementie.
En daar raak je me een beetje kwijt: er is al heel veel onderzoek gedaan naar de oorzaak van dementie, maar er is niet één oorzaak voor dementie! Was het maar zo makkelijk: gewoon één bacterie of één virus dat je kunt aanwijzen en aanpakken en klaar is Kees!
Nee ,Kees is nog lang niet klaar. Onlangs las ik dat er vanuit wetenschappelijke onderzoeken al 70 (!) oorzaken voor dementie zijn! 70!
Oorzaken van dementie hebben ook een overlap met oorzaken van ouderdom, van hart-, en vaatziekten, van chronische stress…. Dus wil je dementie voorkomen of inperken dan moet je aan de slag met al deze facetten van gezondheid: goede voeding, meer bewegen, meer ontspanning en dan heb je nog steeds geen garantie, maar ben je wel op de goede weg.
En dan nog iets, als ik toch bezig ben, dementie is geen ziekte, maar een syndroom van symptomen waar dit zich bij iedereen met de diagnose Dementie anders uit.
Natuurlijk, een beetje houvast is fijn. De indeling van verschillende soorten dementie geeft duidelijkheid en structuur in wat je kunt doen, wat je kunt verwachten en waar de nadruk op ligt.
Maar uiteindelijk gaat het over de mens met dementie, zoals je ook de mens met pijn in zijn knie hebt of de mens met darmklachten: een geheel!
Met Cranio kijk ik altijd naar de mens als geheel: hoofd, hart en ziel. En daar kunnen we helpen; niet alleen bij het deel wat niet meer functioneert bij dementie, maar vooral bij die delen die nog wel functioneren bij dementie!
En ik hoop dat er nog heel veel geld uitgetrokken wordt voor onderzoek naar dementie, maar dan graag in het hele brede veld.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
