Externe verkeerstoren
Ze is een vrouw van rond de 50: leuke baan, leuk gezin, lieve vriendinnen en een tot nu een fantastische moeder met wie ze een goede band heeft.
Tot nu…want sinds een klein jaar heeft haar moeder de diagnose Dementie en is haar moeder steeds minder de moeder die ze kent.
Van dochter wordt je door deze diagnose in één keer in een achtbaan gegooid en krijg je ineens een heel stel nieuwe functies, die we dan “Mantelzorger” noemen: verzorger, oppasser, planner, vooruitdenker. Eigenlijk ben je de externe verkeerstoren van je moeder.
Dat is veel, heel veel, want je je bent al een kei in het regisseren van je eigen leven, maar je neemt deze dubbeltaak er uit liefde bij.
Ze komt bij mij in de praktijk met pijn in rug en benen. Èn ook erg druk in haar hoofd: “wat als…, dan dat. …”.
Waar ik haar bij help is het emotionele proces, want dat sneeuwt nogal onder: het verlies van je moeder. Ze heeft altijd een geweldige band met haar moeder gehad, waren veel samen en spreken elkaar dagelijks. Die band is er nog ergens, maar waar?
Waar in al het geregel en zorgen maken over, is die band nog intact en waar niet meer?
Mantelzorgers krijgen weinig ruimte om te rouwen, want ze zitten in die achtbaan! Geen wonder dat veel mantelzorgers, of het nu partners of kinderen zijn, het niet goed volhouden: lichamelijke klachten, ziek, overspannen of erger… Als mantelzorger zet je jezelf achteraan; na de zorgen om je moeder en al het geregel van de rest van je leven, dat even op pauze gaat. En dat “even” kan wel jaren duren.
Mijn advies aan deze dochter is: neem je tijd en je ruimte om óók verdrietig en misschien ook boos te zijn om het verlies van je moeder zoals je haar kende. En daarna kun je gaan kijken wat er nog wèl is: verbinding, liefde, contact èn ook genieten. Maar dat gebeurt pas als jij je moeder een beetje hebt losgelaten hebt en hebrt kunnen rouwen om haar….
Ben jij ook mantelzorger van een dierbare? Ik draag je een heel warm hart toe en wil je graag helpen met je eigen proces.
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
