Deksel er op
Ze is heel boos en onder al die boosheid is ze heel bang.
Ze heeft het een heel leven in de beerput kunnen houden met de deksel er stevig op. De gruwelen die ze heeft moeten meemaken als meisje in een Jappenkamp. Alle angst en ontberingen hebben haar beschadigd, maar ze heeft het stevig weggestopt toen: daar praten we niet over en het leven gaat door…
Ze trouwt en krijgt kinderen; ze zorgt intensief voor haar gezin en ze heeft volledige controle over haar leven. Ze regelt alles voor iedereen en heeft en houdt de regie.
Onder de deksel van haar beerput zit een bang, beschadigd meisje en wacht…
Nu heeft ze dementie en rammelt de deksel van haar beerput. Sterker nog, hij gaat steeds meer open staan en de angst en alle trauma’s komen naar boven. Met haar levenslange controle probeert ze het eronder te houden, maar dat lukt niet en daar is ze woedend over!
In mijn behandeling maak ik vooral contact met het bange meisje; ik voel zoveel angst dat ik haar het liefst op schoot zou nemen, maar deze dame laat zich zomaar niet aanraken. Veel te bang voor wat er nog meer komt. Toch, als ze in mijn ogen kijkt, ziet ze mijn onvoorwaardelijke steun en ze voelt mijn liefdevolle aanraking. Dan kan ze eindelijk een heel klein beetje ontspannen en wordt ook haar boosheid wat minder. Het is een lange weg, maar we lopen hem samen. Hopend dat ze haar angst kan loslaten en opruimen, maar misschien beginnen we maar gewoon met het ontspannen van haar lichaam voor een uurtje en daarna kijken we wel verder. Samen.
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
