Inbreker
Als Cranio therapeute, die werkt met mensen met dementie kom ik in meerdere verpleeginstellingen en heb veel contact met familie en verzorgenden.
Nu is Cranio bij dementie nog lang niet bij iedereen bekend en kom ik geregeld het “onbekend is onbemind” tegen.
Zonder dat ik me dan wil verdedigen over het nut en de werking van Cranio, ben ik ook altijd benieuwd wat er achter deze weerstand zit. Wat is de zorg of de onrust die familie of verzorging heeft over mijn behandeling en de uitwerking?
Ik vind het altijd belangrijk om in gesprek te gaan en te blijven: ik leg eerst altijd kort uit wat Cranio is, maar vooral wat mijn insteek is en wat ik ervaar bij mensen met dementie.
Waar het namelijk eigenlijk over gaat is, het voelen van verdriet of angst of boosheid bij de mens met dementie, daar contact mee maken en een liefdevolle, helpende hand naar uitsteken. Degene houdt altijd de regie, kan altijd kiezen om de helpende hand aan te nemen of deze te weigeren. Dit is bij alle mensen zo en zeker ook bij mensen met dementie: je hebt altijd een keuze!
En ik zeg heel vaak; “ik heb geen haaknaald; wat er niet uit wilt, kan ik er niet uithalen’ , maar eigenlijk is het meer. Ik heb nooit, in geen enkele Cranio behandeling, de regie. Je bent en blijft altijd de baas over je eigen lijf en je eigen ziel, ik help en ondersteun alleen in het voelen hoe het daar is en het verwerken van emoties, maar alleen als je mijn hulp wilt en nodig hebt.
Ik ben geen inbreker die stiekem je lijf en je wezen inloopt en daar dingen overhoop haalt. Nee, ik bel netjes aan het vraag of je mijn hulp nodig hebt, omdat ik je pijn, je verdriet en je angst zie en voel. En weigeren mag altijd; je leven is van jou!
En als Cranio bij dementie gezien wordt als een helpende hand van iemand die voelt hoe het van binnen is, daar in ondersteunt en troost: zou het niet een mooie aanvulling zijn aan veel dingen die leven met dementie een beetje dragelijker maakt?
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
