Geheugen van het lichaam

Een jaar geleden behandelde ik deze lieve meneer met dementie in verband met zijn enorme stress!

Geen moment bleef hij zitten, liep de hele dag iedereen achterna en eiste zijn aandacht. Natuurlijk voor de mensen om hem heen erg vermoeiend en soms ook irritant.

Maar het lukte hem niet om zijn stress te reguleren: hij wilde altijd weg, meer; een soort rupsje nooitgenoeg. 


In mijn eerste behandeling lukte het me om hem 5 minuten te laten zitten, voordat hij weer door de kamer ging lopen. In die 5 minuten leek zijn lichaam éven te voelen dat rust ook een optie was..

Na meerdere behandelingen was hij meer ontspannen, minder dwingend voor zijn omgeving en kon hij wat rustmomenten ervaren.


We besloten de behandeling voorlopig te stoppen. Tot enkele weken geleden de arts me vroeg om hem weer te gaan behandelen: hij werd weer onrustiger en had meer stress.

En daar heb ik ervaren wat “het geheugen van het lichaam” is. Ik ging naast hem zitten, legde mijn handen op zijn rug en buik, we keken elkaar aan en hij zakte direct in de ontspanning!

Zijn lichaam herkende mijn handen en zijn ziel zag de mijne.


Binnen 10 minuten was hij zo ontspannen dat hij met zijn neus op de tafel lag. Niet heel comfortabel, maar wel heel ontspannen. 


Met dit “lichaamsgeheugen” werken we in de Cranio. Het is niet meer en niet minder dan het vermogen van het lichaam om weer te weten hoe het zichzelf kan herstellen, ontspannen, helen. Hoe het lijf weer de beste versie van zichzelf kan zijn.


Deze meneer wist het ook weer en nu kom ik ééns in de 5 weken om zijn lichaamsgeheugen weer wat op te frissen en dat brengt hem hele diepe ontspanning en rust.

Naar binnen

16 oktober 2025
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.