Muziekdouche

Geregeld krijg ik het bericht, dat een van mijn dierbare mensen met dementie is overleden.

Eigenlijk is dat altijd voor mij een verwacht en ook wel goed bericht. Immers: het koffertje van het leven is leeg, het leed is geleden en je kunt eindelijk over.


De lieve mevrouw die enkele dagen geleden is overleden was een hele bijzondere: ze had een gruwelijk verleden van Jappenkamp via verkeerde relaties met verkeerde keuzes en door dit alles was ze een emotioneel niet-aanwezige moeder.

Haar dochter gunde haar jaren geleden mijn behandeling om haar trauma’s te verwerken en opgeslagen emoties in haar lijf op te ruimen. Vol goede moed ging ik er heen: hier was werk te verrichten!


Ik trof een lieve oude dame liggend op haar bank aan. “wat komt u doen? Ik ken u niet”. Dit was de zin waarmee ze die keer en alle keren in de volgende 4 jaar begon. Lekker duidelijk. Ik vertelde haar wat ik kwam doen en hier was ze dan altijd even sceptisch over, maar dan begon ik over haar grote liefde; klassieke muziek. Dan was alles goed, viel alles op zijn plek en was ik ook meer dan oké!

Wat er gebeurde was niet wat ik verwachtte. Er kwamen geen emoties, er kwamen weinig verhalen, ze liet me niet helemaal toe in haar diepste Zelf. Nee, ze bleef er buiten en genoot en genoot en genoot van de muziek om haar heen!

Muziek bewoog zich hele dagen door haar lichaam en heelde haar daar. Ik kon het voelen. Eigenlijk was dat mijn enige taak: getuige zijn van haar heling.


De laatste keer dat ik er was speelde er iemand op haar kamer op haar piano en voor het laatst voelde ik hoe deze klanken als een douche door haar lichaam gingen en haar daar heel maakte.

Ik voelde ook dat ze bijna klaar was en dan mocht gaan.

Een verrassing was het dus niet toen ik het bericht kreeg: ze was geheeld door haar geliefde muziek en was over de grens gedanst…

Naar binnen

16 oktober 2025
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.