Lichtje in het donker
De meeste mensen met dementie behandel ik in Westervoort, maar ik zwerf ook in en om Nijmegen in kleine woonvormen voor mensen met dementie. Zo kwam ik ook eens op een zorgboerderij waar zowel mensen met dementie als mensen met een verstandelijke beperking wonen. Prachtig initiatief!
Hier trof ik voor het eerst een meneer die niet alleen dementie had, maar ook een groot oorlogstrauma. Hij sliep niet ’s nachts, kroop laag over de grond en zocht dekking achter de meubels in zijn kamer. Overdag sliep hij wel wat, maar was altijd paraat.
In de hoop dat ik wat rust in zijn lichaam kon brengen werd mijn hulp ingeroepen.
Ik ging naast hem zitten en hij vond het goed dat ik hem aanraakte; hij kon goed in zijn lichaam zakken en ontspande ook. Maar dit was overdag! In de nacht bleef het onveilig en kwam het gevaar. Van alle kanten.
Of ik niet ’s avonds kon komen, werd mij wat lacherig gevraagd, dan kon hij rustig de nacht in.
Dat leek mij niet de oplossing. Deze meneer had zoveel angst en donkerte in zich; zijn oorlogstrauma was zo groot, dat hij er letterlijk ’s nachts in verzoop. Dan helpt een zachte ontspanningstechniek niet. Wat wel zou werken is om vanuit het licht, veilig en ontspannen, naar het donker te kijken en daar een lichtje te creëren dat het donker een beetje verjaagd. Dat zou ik wel kunnen doen met hem.
Dit is een heel lang proces en helaas is mij, en deze meneer, dat niet gegund. Soms wordt er toch ècht een toverstaf verwacht van mij en na 3 behandelingen besloot de familie de behandeling te stoppen. Wat ik leerde van deze meneer is dat een oorlogstrauma zo groot kan zijn, je zo kan overspoelen, dat je eerst een heel klein lichtpuntje moet creëren om daar uit te blijven en je veilig te weten. Ik weet dat ik daarbij kan helpen, maar dit kost echt veel tijd. Tijd die mensen soms niet meer hebben of tijd die ik niet altijd krijg. Geduld is een schone zaak en ik heb er massa’s van voor deze groep mensen.
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.
Lieve Mantelzorger, Ik schrijf geregeld blogs over mijn ervaringen bij de behandeling Cranio van mensen met dementie. Ik zorg met mijn behandeling voor rust en minder stress voor jouw dierbare. Want wat kan het onrustig zijn voor je moeder * in deze storm die Dementie heet. Dit doe ik met mijn hele hart, omdat ik haar rust gun, veiligheid, en vooral dat ze ook nog mooie momenten kan beleven in haar leven. Maar dit doe ik ook voor jou, haar dochter en ineens ook haar mantelzorger. Want hoe wordt je ineens dit: de vraagbaak, de regelaar, de verantwoordelijke…. Uit eigen ervaring weet ik hoe je ineens hierin terecht komt. Van af en toe eens meegaan naar de dokter, wordt je langzaamaan (of soms wat sneller) uit je eigen leven getrokken en zorg je alleen nog maar voor haar! En hoe kun je in al dit geregel en gedoe nog bij jezelf blijven? Hoe kun jij het verdriet over het verlies van je moeder zoals je haar kende, nog een plek geven? Ik weet het: je doet alles uit liefde en denkt dat “aan het eind” jij weer aan de beurt bent. Niet realiserend dat dit misschien wel járen kan duren. Langzaam raak je oververmoeid, gestrest en slaap je steeds slechter. Maar je blijft in je “Mantelzorg modus” want dat is wat je doet. En wanneer ben jij aan de beurt? Wanneer realiseer jij je dat je dit niet meer zo lang volhoudt? Wanneer roep jij hulptroepen in? Waarschijnlijk niet, want je moet er zijn voor je moeder. Hoe zou het voor je zijn als jij ook even kan opladen. Even je stress en je zorgen parkeren. Dat kan. Echt! Even een adempauze om het weer verder te kunnen dragen. Ook jij bent bij mij van harte welkom. Met al mijn kennis en ervaring met dementie kan ik je juist heel goed ondersteunen. Kan het even mee-dragen. Je lijf weer ontspannen en je stress systeem resetten, zodat jij weer verder kan. En denk niet; ik red het nog wel, want neem van mij aan; ook aan jouw batterij komt een einde en dat kan wel eens niet het einde van je moeders batterij zijn. Nieuwsgierig wat ik voor je kan doen? Neem contact met me op. *Waar “moeder” staat kun je natuurlijk ook “Vader” of “Partner” lezen en waar “dochter” staat ook “zoon” of “Partner”.
