Troostend


Mijn eerste cursus Cranio in de wereld van Dementie was vooral een verrassing voor mezelf.

In de afgelopen 12 jaar heb ik veel ervaring opgedaan met het behandelen van mensen met dementie en heb ik me ook veel verdiept in deze wereld.

Ik was verrast hoeveel ik te vertellen had en hoe heerlijk ik het vond om al deze kennis en vaardigheden te delen met collega’s.


Onder die collega’s waren ook dochters. Van moeders. Met dementie.

Nu heb ik ook een heel warm hart voor deze mantelzorgende kinderen en merkte, dat ik ook hen veel te vertellen had.

Niet alleen over de theorie: welke soorten dementie? Welke stadia van dementie? Hoeveel stress er komt kijken bij dementie. Maar ook wat mensen met dementie eigenlijk doen: al hun nare bagage opruimen, hun koffertje van het leven leegmaken.

Dit doen ze in alle fases van dementie en op hun eigen manier. Vaak niet meer als de persoon die ze voor de dementie waren, maar juist Anders. Ze trekken zich terug in zichzelf en daar ruimen ze op. Als Cranio therapeut help en begeleid ik ze daarbij. Maar ook als dochter is het fijn om te weten wat je moeder doet en dat dit proces echt nuttig is.


Eén dochter in de cursus vond dit heel troostend: ze had altijd naar haar moeder met dementie gekeken als ondragelijk lijden. Haar moeder was altijd actief, vrolijk, sociaal geweest en nu zat ze daar maar. Door te beseffen dat haar moeder in haar dementie iets te doen heeft en dat zij als dochter daarbij ook een rol kan spelen gaf haar een nieuw inzicht en ook troost.

Dus met het helpen en begeleiden van een moeder met dementie, help ik ook de dochter met het begrijpen van haar moeder. Waardoor ze wellicht ook mooie momenten met haar “andere moeder” kan hebben.

Deze dochter was in ieder geval dankbaar en nam alle kennis van de cursus mee naar huis: als therapeut èn als dochter.

Naar binnen

16 oktober 2025
Ik kom al enkele jaren bij hem: hij heeft Parkinson èn dementie. Ik ken hem als een snel overprikkelde man die niet meer kan vluchten voor alle herrie en mensen om hem heen en hierdoor af te toe wat overkookt. Dit doet hij in stilte; hij verstijft letterlijk, maar in zijn lichaam kookt hij over. Mijn behandeling doet hem altijd diep ontspannen: zijn lichaam laat spanning los en hij kan alle stress over al die prikkels loslaten. Maar ineens is het anders: de laatste keer dat ik bij hem was, was hij wel gestrest. Ik voelde al die spanning in zijn lijf. Maar…hij was niet overprikkeld en kookte ook niet over. Heel stilletjes en langzaam was hij de volgende fase van dementie ingegaan: hij trok zich terug binnenin zichzelf en sloot zich af voor al die prikkels. Ik moest goed zoeken in zijn ogen om hem te vinden en ook in zijn lichaam voelde ik hem slechts heel ver weg. Mijn “behandeldoel” veranderde zo: van diepe ontspanning en afvoer van overprikkeldheid, werd het diepe ontspanning en hem weer vinden. Hem laten voelen dat hij nog niet weg is, maar dat ik hem zie en voel. Heel langzaam werd hij wat alerter, keek me aan en was weer wat aanwezig. Zijn vrouw die er bij zat, zag het ook: daar is hij weer even. Hoe verdrietig ook: deze naar binnen gekeerde fase is weer een stap achteruit. Het zich terugtrekken van deze wereld en op weg naar een volgende wereld. Voor mij als Craniosacraal therapeute was het mooi om te voelen, dat ik ook hierin een rol heb en iets kan doen. Hem laten voelen dat hij nog gezien wordt: dat hij er nog is. En voor zijn vrouw fijn om weer in zijn ogen te kunnen kijken en hun liefde daar te voelen.

Zorgen over de Mantelzorger

10 april 2025
Waarom zorgen Mantelzorgers nooit goed voor zichzelf? Waarom denken ze dat zij pas aan de beurt zijn als de ander helemaal verzorgd is, ook als dat nooit is? In mijn praktijk waar ik veel mensen met dementie behandel, spreek ik vaak mantelzorgers. “Zorg je ook wel goed voor jezelf? En anders kom jij ook eens hier op de bank liggen? “, maar ze komen nooit. Ze hebben er geen ruimte voor; niet in hun agenda, niet in hun hoofd en zeker niet in hun lijf. Hoewel de cijfers er niet om liegen: mantelzorgers hebben veel kans op burn out, depressie en allerlei ziektes. Allemaal gekoppeld aan enorme stress! Als je langdurig voor iemand zorgt staat je stress systeem altijd aan: je bent continu alert en gericht op de ander. Wat wordt er van mij gevraagd? Waar moet ik handelen? En als je dan een keer een uurtje voor jezelf hebt, heb je geen idee wat je zou kunnen of willen doen. Dit doet het stress systeem met je: als je altijd áán staat werken je oplossingsgerichtheid en je relativeringsvermogen niet goed meer. Mantelzorgen is één van de zwaarste taken die ik ken. En het liefst gun ik ze een uurtje bij mij op de bank om hun stress systeem wat te reguleren: door diepe ontspanning van het lichaam kan de AAN knop heel even uit en kan het lichaam zich wat herstellen. Hoe kan ik de mantelzorger ondersteunen in hun zware taak? Heb jij een idee? Ik hoor het graag.